பெண்களுக்கான உதவி எண் 181

பெண்களுக்கான உதவி எண் 181

.. ஒரு பார்வை

2012ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் 16ம் தேதி ஓடும் பேருந்தில் கல்லூரி மாணவி ஒரு கும்பலால் பாலியல் பலாத்காரம் செய்யப்பட்டு பேருந்தில் இருந்து தூக்கி வீசப்பட்ட சம்பவம் நாட்டையே உலுக்கியது.

இதையடுத்து பெண்களுக்கான பாதுகாப்பு குறித்து மிகப்பெரிய கேள்விக் குறி நாட்டை ஆளும் அரசுகளுக்கு எதிராக வைக்கப்பட்டது.

எனினும் இதுவரை பெண்களின் பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகளில் எந்த முன்னேற்றமும் ஏற்பட்டுவிடவில்லை என்பது தினந்தோறும் வெளியாகும் பலாத்கார சம்பவங்களின் வாயிலாக மக்கள் உணர்ந்தே உள்ளனர்.

பெண்களின் பாதுகாப்பு உறுதி செய்ய மத்திய அரசும், மாநில அரசுகளும் பல்வேறு நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டன. அதில் ஒன்றுதான் தில்லியில் பெண்களுக்கான உதவி எண் அமைப்பு. இதனை அப்போதைய முதல்வர் ஷீலா தீட்சித் திறந்து வைத்தார்.

உதவித் தேவைப்படும், பாதிக்கப்படும் பெண்கள் 181 என்ற இலவச எண்ணை தொடர்பு கொண்டு உதவிகளைப் பெறலாம் என்ற விளம்பரத்தோடு இந்த அமைப்பு தொடங்கப்பட்டது.

எது ஒன்றுமே துவங்கும் போது ஊடகங்களில் செய்தி வெளியாகும். பிறகு அது எப்படி நடக்கிறது, நடக்கிறதா இல்லையா, தேவை என்ன என்பது போன்றவற்றை யாரும் கண்டுகொள்வதில்லை.

அதுபோல இந்த அமைப்பும் கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளாக எப்படி செயல்பட்டு வந்தது என்பது பற்றி யாரும் கண்டுகொள்ளவில்லை.

தற்போது அது குறித்து சில விவரங்கள் வெளியாகியுள்ளன. அதாவது, தில்லி தலைமைச் செயலகக் கட்டடத்தின் ஒரு பகுதியில் ஒரு சிறிய அறையில் இந்த உதவு எண் செயல்பட்டு வருகிறது.

அதில் 3 தொலைபேசி இணைப்புகள் மட்டுமே உள்ளன. மொத்தம் 17 பெண்கள் மட்டுமே 3 ஷிப்டுகளில் பணியாற்றுகிறார்கள். பணியிடமும், ஆட்களும் மிகவும் பற்றாக்குறையான நிலையில் இந்த உதவி எண் செயல்பட்டு வருகிறது என்பது இதுவரை புரிந்திருக்கும்.

இந்த ஆட்கள் பற்றாக்குறையால், உதவி அமைப்புக்கு வரும் 30 சதவீத தொலைபேசி அழைப்புகளை ஏற்க முடியாத நிலை உள்ளது. இங்கு குறைந்தது 6 தொலைபேசி அழைப்புகளாவது இருக்க வேண்டும். இதுபற்றி இப்போதைக்கு விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்த வேண்டிய அவசியமில்லை. ஏன் எனில், இங்கு ஏராளமான அழைப்புகள் வருகின்றன. வரும் அழைப்புகளை ஏற்கவே இங்கு ஆட்கள் இல்லை.

கடந்த 2 ஆண்டுகளில் இந்த உதவி எண்ணுக்கு சுமார் 12 லட்சம் அழைப்புகள் வந்துள்ளன. இதில் சுமார் 8.5 லட்சம் அழைப்புகளுக்கு மட்டுமே பதிலளிக்கப்பட்டுள்ளது. சுமார் 4 லட்சம் அழைப்புகள் ஏற்கப்படாமலேயே போய்விட்டன.

பலாத்காரத்தில் இருந்தும், குடும்ப வன்முறையில் இருந்தும், பெண்கள் விற்கப்படுவதில் இருந்தும் ஏராளமானோரை இந்த அமைப்பின் மூலம் காப்பாற்றியுள்ளார்கள். ஆனால், மனிதவள குறைபாடு காரணமாக இந்த சேவை விரிவாக்கம் செய்யப்படாமல் உதவித் தேவைப்படும் பெண்களை உதவி அடையாமலேயே தடுக்கப்பட்டுவிடுகிறது.

மத்திய, மாநில அரசுகள் என்னதான் பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டாலும் அதன் மூலம் நூறு சதவீத பலாத்கார சம்பவங்களை தடுத்து விட முடியாது.

பெண்களின் பாதுகாப்புக்கு மத்திய, மாநில அரசுகளை மட்டுமே குறைக் கூறிக் கொண்டிருக்காமல், தனி மனித ஒழுக்கம் உள்ளிட்டவற்றையும் நாம் பேணி காக்க வேண்டும் என்றுதான் இங்கே சொல்ல வேண்டி உள்ளது.

http://blog.dinamani.com/?p=7817

பழகுனர் உரிமத்துக்கு (எல்எல்ஆர்) விண்ணப்பிக்க

பழகுனர் உரிமத்துக்கு (எல்எல்ஆர்) விண்ணப்பிக்கலாம் வாங்க..

டிரைவிங் லைசென்ஸ் எனப்படும் ஓட்டுநர் உரிமம் பெறுவதற்கான முதல் படியே பழகுனர் உரிமமாகும். அதாவது எல் போர்ட் மாட்டிக் கொண்டு உங்கள் வாகனத்தை ஓட்டுவதற்கு நீங்கள் எல்எல்ஆர் எனப்படும் பழகுனர் உரிமம் பெற வேண்டும்.

பொதுவாக எல்எல்ஆர் பெறுவது என்பது ஏதோ மலையை தூக்கும் வேலை என்று நினைக்காதீர்கள். குறைந்தது ஒரு நாள் முதல் 2 நாட்களுக்குள் முடிந்து விடும் வேலை தான்.

நேரில் சென்று எல்எல்ஆர் பெற விண்ணப்பிக்க விரும்புவோர் கவனத்துக்கு…

எல்எல்ஆர் பெற விண்ணப்பிக்க விரும்புவோர் 16 முதல் 18 வயது உடையவர்களாக இருப்பின் கியர் இல்லாத 50 சிசிக்கும் குறைவான திறன் கொண்ட மோட்டார் சைக்கிளை ஓட்ட விண்ணப்பிக்கலாம்.

18 வயதுக்கு மேற்பட்டோர் கியர் கொண்ட அனைத்து இரு மற்றும் நான்கு சக்கர வாகனங்களை இயக்க விண்ணப்பிக்க முடியும். 20 வயது நிரம்பியவர்கள் கனரக வாகனங்களை இயக்கவும் விண்ணப்பிக்கலாம்.

வயது குறித்த சந்தேகம் தீர்ந்து விட்டதா இப்போது எல்எல்ஆர் பெற தேவைப்படும் ஆவணங்கள் என்ன என்பதை பார்க்கலாம்.

அதாவது உங்களது இருப்பிட முகவரிக்கு ஒரு சான்றாக, ரேஷன் அட்டை, பாஸ்போர்ட், எல்ஐசி பாலிசி, வாக்காளர் அடையாள அட்டை, தொலைபேசி கட்டண ரசீது, மின் கட்டண ரசீது, குடிநீர் கட்டண ரசீது, அரசு ஊழியராக இருப்பின் வருமானச் சான்று போன்றவைற்றில் ஏதேனும் ஒன்றை ஆவணமாக அளிக்கலாம்.

அடுத்ததாக வயது ஆதாரத்துக்கு சான்றிதழ்…

இதில் பிறப்புச் சான்றிதழ், பள்ளிச் சான்றிதழ், பான் கார்டு, இது எதுவும் இல்லாத பட்சத்தில் சிவில் சர்ஜன் என்று அழைக்கப்படும் மருத்துவர்கள் அளிக்கும் வயது சான்று அல்லது நீதிமன்றத்தால் வழங்கப்படும் வயது சான்று போன்றவற்றில் ஒன்றை அளிக்கலாம்.

4 பாஸ்போர்ட் அளவு புகைப்படங்கள் மற்றும் மேற்கூறிய ஆவணங்களின் நகல் மற்றும் அசல்களை எடுத்துக் கொண்டு அந்தந்த வட்டார போக்குவரத்து அலுவலகங்களுக்குச் செல்ல வேண்டும்.

அங்கு விண்ணப்பம் 1 மற்றும் 2ஐ பூர்த்தி செய்து மேற்கொண்ட ஆவணங்களையும், புகைப்படங்களையும் இணைத்து விண்ணப்பிக்க வேண்டும். இரு சக்கர வாகனம் அல்லது கார் ஓட்ட பழகுநர் உரிமம் பெற ரூ.60ம், இரண்டுக்கும் சேர்த்து எல்எல்ஆர் எடுப்பதாக இருந்தால் ரூ.90ம் கட்டணமாக வசூலிக்கப்படும்.

விண்ணப்பம் வழங்கப்பட்ட அன்றோ அல்லது வேறொரு நாளிலோ விண்ணப்பதாரருக்கு மிக எளிய தேர்வு நடைபெறும். அதாவது போக்குவரத்து விதிகள் குறித்து எளிய கேள்விகள் கேட்கப்படும். இதில் 10வது வகுப்பும் அதற்கு மேலும் படித்தவர்களுக்கு எழுத்து மூலமாகவும், பத்தாவது படிக்காதவர்களுக்கு வாய்மொழியாகவும் தேர்வு நடத்தப்பட்டு, 10க்கு 6 மதிப்பெண் எடுத்தால் அவர் தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றதாக அறிவிக்கப்படுவார்.

தேர்வு முடிவு வெளியாகி அதில் நீங்கள் தேர்ச்சி பெற்றுவிட்டால் அன்றைய தினமே எல்எல்ஆர் கிடைத்து விடும். இது நீங்கள் வாகனத்தை ஓட்ட கிடைக்கும் தாற்காலிக லைசென்ஸ் என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.

எல்எல்ஆர் பெற்று சுமார் 1 மாதத்துக்குள் வாகன ஓட்டுநர் உரிமம் பெற விண்ணப்பிக்கலாம். அதில் குறிப்பிடத்தக்க விஷயம் என்னவென்றால் எல்எல்ஆர் பெற்று 6 மாதங்களுக்குள் ஓட்டுநர் உரிமம் பெற்று விட வேண்டும். ஒரு வேளை அதற்குள் பெறவில்லை என்றால், எல்எல்ஆர் காலாவதியாகிவிடும்.

இதுவே நீங்கள் ஆன்லைனில் விண்ணப்பிப்பதாக இருந்தால்….

http://tnsta.gov.in/transport/llrTransactionMenu.do

என்ற இணையதள இணைப்பில் சென்று உங்களது விவரங்களை தெளிவாக பூர்த்தி செய்துவிட்டு, உங்கள் வட்டார போக்குவரத்து அலுவலகத்தின் அப்பாயின்மெண்டை பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.

நீங்கள் குறிப்பிட்ட நாளில் உரிய ஆவணங்கள் மற்றும் புகைப்படங்களுடன் நேரில் சென்று கட்டணத்தை செலுத்தி தேர்வெழுதி தேர்ச்சி பெற்றால் எல்எல்ஆர் கிடைத்துவிடும்.

அதன்பிறகு லைசென்ஸ் எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

வாய்தா கிடையாது

வாய்தா கிடையாது

வழக்கில் சாட்சி விசாரனை துவங்கியபிறகு குறுக்கு விசாரனை அன்றைய தினமே செய்யப்பட வேண்டும் இல்லையென்றால் அடுத்த நாளில் குறுக்கு விசாரனை செய்யப்பட வேண்டும் என்று கீழ் நீதிமன்றங்களுக்கு உச்ச் நீதிமன்றம் உத்தரவிட்டுள்ளது.

The Supreme Court has directed lower courts not to grant adjournments in between deposition of witness and cross examination. The Court further held that it is imperative if the examination-in-chief is over, the cross-examination should be completed on the same day. If the examination of a witness continues till late hours the trial can be adjourned to the next day for cross-examination. [Vinod Kumar Vs. State of Punjab LNIND 2015 SC 46]

வீட்டுக்கடன்

வீட்டுக்கடன் விஷயத்தில் கவனிக்க வேண்டியவை

சொந்த வீட்டு கனவுக்கு கரம் கோர்ப்பதாக அமைவதால் பல தரப்பினரும் வீட்டுக்கடன் வாங்குவதற்கு ஆர்வம் காட்டுகிறார்கள். பொதுவாக வீட்டுக்கடனுக்கு இரண்டு விதமான வட்டி விகிதங்கள் நடைமுறையில் இருக்கின்றன. நிலையான வட்டி விகிதம்(பிக்சட்), மாறுபடும் வட்டி விகிதம் (பிளோட்டிங்) என்ற இந்த இரண்டு விதமான வட்டி முறைகளில் எது சாதகமாக இருக்கும் என்பதை கவனத்தில் கொள்ள வேண்டியது அவசியம்.

வட்டி விகித மாறுபாடு

நிலையான வட்டி விகிதம் கிட்டத்தட்ட மூன்று வருடங்கள் மாறுதலுக்கு உட்படாமல் இருக்கும். அந்த காலக்கட்டத்தில் வீட்டுக்கடனை திருப்பி செலுத்துவதற்கான மாத தவணை தொகை (இ.எம்.ஐ.) மாறாமல் இருக்கும். நிர்ணயிக்கப்பட்ட ஒரே தொகையை திரும்ப செலுத்துவது பட்ஜெட் போட்டு செலவீனம் செய்பவர்களுக்கு சிரமமின்றி இருக்கும். அதற்குபின் வட்டி விகிதத்தில் மாற்றம் ஏற்படக்கூடும். அதற்கு ஏற்ப மாதத்தவணை தொகையை செலுத்த வேண்டியிருக்கும்.

ஆனால் மாறுபடும் வட்டி விகிதம் அடிக்கடி மாறுதலுக்கு உட்பட்டதாக அமையும். அதனால் திருப்பி செலுத்தும் மாதத்தவணை தொகை வித்தியாசப்படும். சில மாதம் குறைந்த தொகையை செலுத்த வேண்டியிருக்கும். சில மாதங்கள் சற்று அதிகரிக்கும். இதில் எது சாதகமாக இருக்கும் என்பதை மதிப்பீடு செய்து வீட்டுக்கடனுக்கான வட்டி விகிதத்தை தேர்ந்தெடுப்பது புத்திசாலித்தனமாக அமையும். முக்கியமாக வட்டி விகிதம் குறைவதற்கு அல்லது அதிகரிப்பதற்கு வாய்ப்பு இருக்கிறதா? என்பதை உற்றுநோக்கி கவனித்து அதற்கு ஏற்ப செயல்பட வேண்டும்.

திருப்பி செலுத்தும் காலம்

ஏனெனில் கடந்த சில ஆண்டுகளில் வட்டி விகிதம் குறைந்து பின்னர் அதிகரித்து இருக்கிறது. எனினும் இனிவரும் காலத்தில் வட்டி விகிதம் எப்படி அமையும் என்பதை தெரிந்துகொண்டு அதற்கு ஏற்ப செயல்பட வேண்டும். தற்போது 10 ஆண்டுகளுக்கும் அதிகமாக நிலையான வட்டி விகிதத்தில் வீட்டுக்கடன் வழங்கப்படுகிறது. அந்த குறிப்பிட்ட காலக்கட்டத்துக்குள் எந்த மாற்றமும் இன்றி மாதத்தவணை தொகை அமைந்திருக்கும்.

அதன் மூலம் வீட்டுக்கடனுக்கு என்று தனியாக தொகை ஒதுக்கி மாதம், மாதம் நிலையான தொகையை திருப்பி செலுத்தலாம். இது பட்ஜெட் போடுபவர்களுக்கு சாதகமான விஷயமாக இருக்கும். எனினும் இனிவரும் காலங்களில் வீட்டுக்கடனுக்கான வட்டி விகிதம் எப்படி அமையும்? என்பதையும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். ஏனெனில் வீட்டுக்கடனுக்கான வட்டி விகிதம் குறையும் என்ற எதிர்பார்ப்பு நிலவுகிறது.

சாதகமான அம்சம்

ஒருவேளை அப்படி வட்டி விகிதம் குறையும்போது அது மாறுபடும் வட்டி விகிதத்தில் கடன் வாங்குபவர்களுக்கு சாதகமாக அமையும். வட்டிவிகிதம் எந்த அளவுக்கு குறைக்கப்படுகிறதோ அது உடனடியாக நடைமுறைக்கு வந்து விடும். அதனால் எந்த மாதத்தில் குறைகிறதோ, அந்த சமயத்தில் இருந்தே வட்டி விகிதமும் குறைய ஆரம்பிக்கும் என்பதால் மாறுபடும் வட்டிவிகிதத்தில் கடன் வாங்கியவர்களுக்கு ஆதாயம் கிட்டும்.

வட்டி விகிதம் குறையும்போது எந்த வங்கி மற்றும் வீட்டுவசதி நிறுவனத்தில் குறைவாக வட்டி விகிதம் வசூலிக்கப்படுகிறதோ அங்கு மாறுவதற்கு பலரும் ஆர்வம் காட்டுவார்கள். அப்படி மாறும்போது செயல்பாட்டு கட்டணம் உள்பட ஒருசில கட்டணங்களை செலுத்த வேண்டியிருக்கும். அந்த கட்டணங்களுக்கு ஆகும் தொகை லாபம் தருவதாக அமையுமா? என்றும் பார்க்க வேண்டும். ஏனெனில் அதிக கட்டணம் செலுத்த வேண்டியிருக்கும் சமயத்தில் அது வட்டி விகிதத்தில் எதிரொலிக்கும். ஒரு வங்கி அல்லது வீட்டு வசதி நிறுவனங்களுக்கு இடையே வட்டி விகிதம் பெரிய அளவில் மாறுபாடு இல்லாதபோது இத்தகைய கட்டணங்கள் செலுத்த வேண்டியிருந்தால் அது சாதகமாகத்தான் இருக்குமா? என்று கணக்கீடு செய்து பார்க்க வேண்டும்.

வட்டி விகித மாற்றம்

வீட்டுக்கடனை எத்தனை ஆண்டுகளுக்கு வாங்கி இருக்கிறோமோ அதற்கு ஏற்ப வட்டி விகிதத்தை ஒப்பீடு செய்து பார்க்க வேண்டும். வீட்டுக்கடனை திருப்பி செலுத்தும் இறுதி காலக்கட்டம் வரையில் கணக்கிடும்போது வட்டி விகிதத்தில் சிறு மாற்றம் இருந்தாலும் அது பெரிய தொகையாக மாறிவிடும். அந்த தொகையை தற்போது செலுத்தி வரும் வட்டி விகிதத்துடன் ஒப்பிடும்போது லாபம் தருவதாக இருந்தால் வீட்டுக்கடனை மாற்றம் செய்வது பலன் தருவதாக அமையும். இனிவரும் காலங்களில் வட்டிவிகித மாறுபாட்டை கவனத்தில் கொண்டு வீட்டுக்கடனை தேர்வு செய்வது புத்திசாலித்தனமாக அமையும்.

http://www.dailythanthi.com/Others/YourArea/2015/01/09174227/Housing-LoansSubject-matterNoticeThings.vpf

தமிழ்நாடு முதலமைச்சரின் விரிவான காப்பிட்டுத் திட்டம்

தமிழ்நாடு முதலமைச்சரின் விரிவான காப்பிட்டுத் திட்டம்

இக்காப்பிட்டுத்திட்டம் ஏழை எளிய குடும்பங்களுக்கு ஆண்டு வருவாய் 72,000/க்கு கீழ் உள்ளவர்கள் பயன் பெரும் வகையில் செயல்படுத்தப்படுகிறது. இந்த வருமானத்திற்கு உரிய வருமானச் சான்று அருகில் உள்ள கிராம நிர்வாக அலுவலரிடமிருந்து உரிய பரிசீலனைக்குப்பிறகு பெற்றுக்கொள்ளலாம் இந்தத் திட்டத்தின்கீழ் தரமான அறுவை மற்றும் மருத்துவ சிகிச்சைப் பதிவு பெற்ற தனியார் மற்றும் அரசு மருத்துவமனைகளில் பெற்றுக் கொள்ள வழிவகை செய்யப்பட்டுள்ளது.

திட்டத்தின் சிறப்பம்சங்கள்
தமிழ்நாடு முதலமைச்சரின் விரிவான காப்பிட்டுத் திட்டம் அனைத்து மக்களுக்கும் உலகத்தரத்தில் மருத்துவ சேவை வழங்கப்படும். இத்திட்டத்தினால் சுமார் 1.34 கோடி குடும்பங்கள் பயன்பெறுவர்.
இக்காப்பிட்டுத்திட்டம் ஏழை எளிய குடும்பங்களுக்கு ஆண்டு வருவாய் 72,000/க்கு கீழ் உள்ளவர்கள் பயன் பெரும் வகையில் செயல்படுத்தப்படுகிறது. இந்த வருமானத்திற்கு உரிய வருமானச் சான்று அருகில் உள்ள கிராம நிர்வாக அலுவலரிடமிருந்து உரிய பரிசீலனைக்குப்பிறகு பெற்றுக்கொள்ளலாம் இந்தத் திட்டத்தின்கீழ் தரமான அறுவை மற்றும் மருத்துவ சிகிச்சைப் பதிவு பெற்ற தனியார் மற்றும் அரசு மருத்துவமனைகளில் பெற்றுக் கொள்ள வழிவகை செய்யப்பட்டுள்ளது.
இந்த காப்பிட்டுத் திட்டத்தில் ஒரு குடும்பத்திற்கு வருடம் ரூ 1,00,000 வீதம், 4 வருடங்களுக்கு ரூ 4,00000 வழங்க வழிவகை செய்யபட்டுள்ளது.
மேலும், சில குறிப்பிட்ட சிகிச்சை முறைகளுக்கு ஒரு வருடத்திற்கு ரூ 1,50,000 வரை வழங்கப்படும்.
இந்த திட்டத்தில் பச்சிளங்குழந்தைகளுக்கான சிகிச்சை முறை உட்பட 1016 சிகிச்சை முறைகளுக்கும், 113 தொடர் சிகிச்சை வழிமுறைகளுக்கும் மற்றும் 23 அறிதல் கண்டுபிடிப்பு முறைகளுக்கும் வழிவகை செய்யபட்டுள்ளது.
இந்த திட்டம் பச்சிளம் குழந்தைகள் முதல் முதியவர் வரை அனைத்து வயதினரும் பயன் பெறத்தக்க வகையில் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது
முதலமைச்சரின் விரிவான காப்பிட்டுத் திட்டத்தின் கீழ் பயன் அளிக்கப்படும் மருத்துவ சிகிச்சை, அறுவை சிகிச்சை மற்றும் தொடர் சிகிச்சை நோய்கள்
இதயம் மற்றும் இதய நெஞ்சக அறுவைச்சிகிச்சை/cardiology and cardiothoracic Surgery
புற்று நோய் மருத்துவம் /Oncology
சிறுநீரக நோய்கள் /Nephrology/urology
மூளை மற்றும் நரம்பு மண்டலம் /neurology and neuro surgery
கண் நோய் சிகிச்சை/opthalmology
இரைப்பை (ம) குடல் நோய்கள் /Gastroenterology
ஒட்டுறுப்பு (பிளாஸ்டிக்) அறுவை சிகிச்சைகள் /Plastic Surgery
காது,மூக்கு மற்றும் தொண்டை நோய்கள்/E.N.T
கருப்பை நோய்கள்/Gynaecology
இரத்த நோய்கள் / Haematology

http://www.cmchistn.com/index.html

சட்ட கல்லூரியில் சேருவது எப்படி

சட்ட கல்லூரியில் சேருவது எப்படி

சட்ட கல்லூரி சட்டக் கல்விக்கு முன் எப்போதையும் விட அண்மைக் காலத்தில் மவுசு கூடி உள்ளது... காரணம் படித்து முடித்த உடன் நீதிமன்றப் பணியை தொடங்கி விடலாம் . ஆனால் இதை விட தற்போது நிறைய நிறுவனங்களில் நல்ல வேலை கிடைக்கிறது. கை நிறைய சம்பளம் உண்டு. குறிப்பாக

"National Law School" என்று அழைக்கப்படும் தேசிய சட்ட கல்லூரிகளில் படித்து தேர்ச்சி பெறுபவர்களை இந்திய மற்றும் பன்னாட்டு நிறுவனங்களில் பெரிய சம்பளத்துடன் வசதியான மேல்தட்டு வாழ்கையும் வரவேற்கிறது. நிறுவன வேலை வேண்டாம் என்று நினைக்கிறவர்கள் உயர் நீதிமன்றத்திலும், உச்ச நீதிமன்றத்திலும் பட்டையை கிளப்புகிறார்கள். விரைவில் தங்களுக்கு என்று ஒரு வட்டத்தை ஏற்படுத்திக்கொண்டு ஒரு வழக்கிற்காக ஒரு முறை நீதிமன்றத்தில் தோன்றி வாதாடினால் இவ்வளவு ரூபாய் என்று பில் செய்கிறார்கள். (Charge for per Appearance in a case).

நுனி நாக்கு ஆங்கிலம், நடை, உடை, பாணியில் ஒரு துணிச்சல் கலந்த துள்ளல், மனதில் கொள்ளை கொள்ளையாக நம்பிக்கை, சட்டப் புலமை ஆகிய இவை எல்லாவற்றையும் இந்த "National Law School" (சட்ட பள்ளிகள்) போதிக்கின்றன. அதாவது நமது நாட்டில் இவை மட்டும்தான் சட்டத்தை உள்ளபடியே கற்று கொடுக்கும் கல்லூரிகளாக செயல் படுகின்றன. வேறு சட்ட கல்லூரிகள் சரியாக நடப்பதே இல்லை. குறிப்பாக பெங்களூரில் சந்துக்கு ஒரு சட்ட கல்லூரி வீதம் நாற்பது தனியார் சட்ட கல்லூரிகள் உள்ளன. எதுவும் உருப்படி இல்லை. கல்லூரிக்கு போகமலே தேர்வு எழுத வசதி உண்டு. சட்டமே தெரியாமல் பட்டமும் பெற்று விடலாம். சரி விடுங்க ... அது எதுக்கு நமக்கு...?

நம்ம நாட்டில் 12 தேசிய சட்ட பள்ளிகள் உள்ளன. அவை வருமாறு:-

NLSIU - Bangalore
NALSAR - Hyderabad
NLIU - Bhopal
WBNUJS - Kolkata
NLU - Jodhpur
HNLU - Raipur
GNLU - Gandhinagar
RMLNLU - Lucknow
RGNUL - Patiala
CNLU - Patna
NUALS - Kochi
NLUO - Cuttack
NUSRL - Ranchi
NLUJAA - Guwahati
DSNLU - Visakhapatnam
TNNLS திருச்சி

இதில் சேர "CLAT (Common Law Admission Test)" எழுத வேண்டும். இதில் தேர்ச்சி பெறுபவர்கள் மேற்கண்ட பள்ளிகளில் ஏதேனும் ஒன்றில் சேர்த்து கொள்ளப்படுவார்கள். மொத்தம் 1400 இடங்கள் மட்டுமே உள்ளன. +2 தேர்வில் 55 சதவிகித மதிப்பெண் எடுத்து இருக்க வேண்டும். விண்ணப்ப கட்டணம் ரூ. 2500/-. ஒரு ஆண்டுக்கு சுமார் 2 லட்ச ரூபாய் செலவு ஆகும்.

ஆனலைனில் விண்ணப்பம் செய்ய

https://www.digialm.com/EForms/html/form1954/index.html

இதை விட்டால், பூனாவில் உள்ள Symbiosis law school-லில் சேரலாம். இதற்கும் நுழைவு தேர்வு [SET (Symbiosis Enterance Test)] உண்டு. விண்ணப்ப கட்டணம் ரூ. 1500/. இதற்க்கு இடையில் டெல்லியில் உள்ள தேசிய சட்டப் பல்கலைக்கழகம் (National Law University) சட்டப் பள்ளியில் சேர்த்து படிக்கலாம். இதற்கும் நுழைவு தேர்வு எழுத வேண்டும். இந்த நுழைவு தேர்வுகளின் கேள்விகள் logical reasoning, legal reasoning, arithmetical reasoning, english, General Knowledge ஆகிய தலைப்புகளில் உள்ளது. கிட்ட தட்ட IAS தேர்வு போல் உள்ளது. நான்கு பதில்கள் கொடுக்கப்படிருந்தாலும், சட்டென்று பதில் டிக் செய்ய முடியாத அளவு கடினமானதாக உள்ளது. சென்னையில் நிறைய கோச்சிங் சென்டர் உண்டு. அதில் Sri Raman Law Academy கொஞ்சம் நல்ல பண்றாங்க.

ஆகா இந்த பள்ளிகளில் சேர்ந்து படித்தால் அந்த மாணவன் அல்லது மாணவிக்கு எங்கும் ஒரு பெருமை கூடவே ஒட்டிக்கொண்டு வரும். காரணம் முன் சொன்ன மாதிரி அவன் அல்லது அவளை அப்படி ஒரு ஒளி வட்டத்துடன் அங்கு தயார் செய்து விடுகிறார்கள்.

இந்த மாதிரி நம்ம தமிழ் நாட்டிலே இல்லையா என்று நீங்கள் ஆதங்கப்படுவது எனக்கு நல்ல புரியுது... இருக்கு. அது Tamil Nadu Dr. Ambedkar Law University, Chennai நடத்துகின்ற "School of Excellence in Law" . இதுவும் தேசிய சட்ட பள்ளிகளுக்கு சவால் விடுகிற மாதிரி சட்டம் கற்று தருகிறார்கள். இங்கு உங்களுக்கு ஒரு சந்தேகம் உடனே வந்திருக்கும்.

"School of Excellence in Law" என்ற சீர்மிகு சட்ட பள்ளி Tamil Nadu Dr. Ambedkar Law University வளாகத்திலேயே உள்ளது. இங்கு மொத்த மாணவர்களின் எண்ணிக்கை 80 மட்டும்தான். இந்திய மாணவர்கள் 70 பேர். NRI மாணவர்களுக்கு 10 இடம். அவ்வளவுதான்! இங்கேயும் படித்து முடித்தவுடன் வேலைக்கு வழி செய்து தரும் Placement cell உண்டு. எங்கே சேர நுழைவு தேர்வு இல்லை. +2 மதிப்பெண் அடிப்படையில் cut off தயாரிக்கப்பட்டு மாணவ, மாணவியர் சேர்த்து கொள்ளப் படுவார்கள். ஆண்டு கட்டணம் ரூ.60000/- வரும். முடிவில் B.A., B.L., (Hons.) பட்டம் கொடுப்பார்கள்.

தமிழக அரசு சட்ட கல்லூரிகளில் சேரலாம்.
Chennai,
Madurai,
Trichy,
Tirunelveli,
Coimbatore,
Vellore,
Chengalpattu
ஆகிய இந்த இடங்களில் அரசு சட்ட கல்லூரிகள் உள்ளன.
முழு விபரம் அறிய http://www.tndalu.ac.in/admission.html

5 YEAR B.A., B.L. [HONS.] DEGREE COURSE
5 YEAR B.COM., B.L. [HONS.] DEGREE COURSE
3 YEAR B.L. [HONS.] DEGREE COURSE

புதுவையில் புதுவை அரசின் அம்பேத்கர் அரசு சட்ட கல்லூரி உள்ளது. இது புதுவை பல்கலை கழகத்துடன் சேர்ந்தது. Balaji Law School என்று ஒரு தனியார் சட்ட கல்லூரியும் உண்டு.

எனவே சட்டம் படிக்க நினைப்பவர்கள் அல்லது அப்படி படிக்க வைக்க நினைக்கும் பெற்றோர்கள் முதலில் மேற்சொன்ன 11 சட்ட பள்ளிகளில் சேர்க்க முயற்சி செய்யலாம். கூடவே Symbiosis Law School மற்றும் National Law University, Delhi -யும் முயற்சிக்க வேண்டும்.
இதுக்கு எல்லாத்துக்கும் கொஞ்ச நாள் வித்தியாசத்தில் நுழைவு தேர்வு நடக்கும்.

http://www.tndalu.ac.in/home.html

 — மாணவர் சேர்க்கை இல்

குற்றம் செய்தவர் அரசு ஊழியராக இருப்பினும் வழக்கு பதிவு செய்து விசாரிக்கப்பட் வேண்டும்

குற்றம் செய்தவர் அரசு ஊழியராக இருப்பினும் வழக்கு பதிவு செய்து விசாரிக்கப்பட் வேண்டும் 

Sanction for referring a Complaint (against public servant)for investigation under S.156(3) of the CrPC – Anil Kumar’s Case [(2013)10 SCC 705] is per-incurium

“Be you ever so high, the law is above you. Investigation into every accusation made against each and every person on a reasonable basis, irrespective of the position and status of that person, must be conducted and completed expeditiously”. [Vineet Narain Vs. Union of India AIR 1998 SC 889 ; (1998) 1 SCC 226].

A two Judge Bench of Supreme Court in Anil Kumar and Others v. M. K. Aiyappa and Another [2013 (10)SCC 705 ] held that a Special Judge / Magistrate cannot refer a Complaint for investigation under S.156(3) of the CrPC against a Public Servant without a valid sanction order from the Government. The Bench was considering the question whether the Special Judge/Magistrate is justified in referring a private complaint made under Section 200 CrPC for investigation by the Deputy Superintendent of Police — Karnataka Lokayukta, in exercise of powers conferred under Section 156(3) CrPC without the production of a valid sanction order under Section 19 of the Prevention of Corruption Act, 1988.

Facts;

Appellant filed a private complaint under Section 200 of CrPC before the Additional City Civil and Special Judge for Prevention of Corruption Cases alleging that the First Respondent, with mala fide intention passed an order dated 30/06/2012 in connivance with other officers and restored valuable land in favour of a private person and thereby committed offences under Section 406, 409, 420, 426, 463, 465, 468, 471, 474 read with Section 120B IPC and Section 149 IPC and Section 8, 13(1)(c), 13(1)(d), 13(1)(e), 13(2) read with Section 12 of the Prevention of Corruption Act. The Special Judge passed an order directing an investigation by Deputy Superintendent of Police, Karnataka Lokayukta, under Section 156(3) of CrPC . Aggrieved by the said order, the First respondent approached the High Court of Karnataka challenging the order of Special Judge. The High Court, quashed the order of Spl.Judge by holding that the Special Judge could not have taken notice of the private complaint unless the same was accompanied by a sanction order, irrespective of whether the Court was acting at a pre-cognizance stage or the post-cognizance stage, if the complaint pertains to a public servant who is alleged to have committed offences in discharge of his official duties.

The Supreme Court upheld the view of Karnataka High Court by placing high reliance on a three Judge Bench Judgment in State of Uttar Pradesh v. Paras Nath Singh, [ 2009 (6) SCC 372] and another two Judge Bench decision in Subramanium Swamy v. Manmohan Singh and Another, 2012 (3) SCC 64 ;AIR 2012 SC 1185].

Analysis of the Judgment;

In Para-9 of the Judgment Justice K.S.Radhakrishnan held as follows;

“We will now examine whether the order directing investigation under Section 156(3) CrPC would amount to taking cognizance of the offence, since a contention was raised that the expression ‘cognizance’ appearing in Section 19(1) of the PC Act will have to be construed as post-cognizance stage, not pre-cognizance stage and, therefore, the requirement of sanction does not arise prior to taking cognizance of the offences punishable under the provisions of the PC Act. The expression ‘cognizance’ which appears in Section 197 CrPC came up for consideration before a three-Judge Bench of this Court in State of Uttar Pradesh v. Paras Nath Singh, [2009 (6) SCC 372], and this Court expressed the following view:

“6. …………. And the jurisdiction of a Magistrate to take cognizance of any offence is provided by Section 190 of the Code, either on receipt of a complaint, or upon a police report or upon information received from any person other than a police officer, or upon his knowledge that such offence has been committed. So far as public servants are concerned, the cognizance of any offence, by any Court, is barred by Section 197 of the Code unless sanction is obtained from the appropriate authority, if the offence, alleged to have been committed, was in discharge of the official duty. The section not only specifies the persons to whom the protection is afforded but it also specifies the conditions and circumstances in which it shall be available and the effect in law if the conditions are satisfied. The mandatory character of the protection afforded to a public servant is brought out by the expression, ‘no Court shall take cognizance of such offence except with the previous sanction’. Use of the words ‘no’ and ‘shall’ makes it abundantly clear that the bar on the exercise of power of the Court to take cognizance of any offence is absolute and complete. The very cognizance is barred. That is, the complaint cannot be taken notice of. According to Black’s Law Dictionary the word ‘cognizance’ means ‘jurisdiction’ or ‘the exercise of jurisdiction’ or ‘power to try and determine causes’. In common parlance, it means taking notice of. A Court, therefore, is precluded from entertaining a complaint or taking notice of it or exercising jurisdiction if it is in respect of a public servant who is accused of an offence alleged to have been committed during discharge of his official duty.”.

In Para- 13 it is concluded that

“Once it is noticed that there was no previous sanction, as already indicated in various judgments referred to hereinabove, the Magistrate cannot order investigation against a public servant while invoking powers under Section 156(3) CrPC. The above legal position, as already indicated, has been clearly spelt out in Paras Nath Singh and Subramanium Swamy cases (supra)”.

For analyzing the Judgment, it is necessary to examine the meaning of the word ‘cognizance’. Though the expression ‘cognizance’ is not defined in the Code of Criminal Procedure (Code), many Sections of the Code uses the expression especially in Chapter XV and Chapter XXXVI . R.R.Chari vs. State of U.P, [AIR 1951 SC 207 ] was the first case in which the Supreme Court had examined the meaning of the word ‘Cognizance’. A Three Bench Judge chaired by Chief Justice Kania approved the following observation of Calcutta High Court authored by Justice Das Gupta in the case of Superintendent and Remembrancer of Legal Affairs, West Bengal v. Abani Kumar Banerji, [AIR 1950 Cal 437],

“What is taking cognizance has not been defined in the Criminal Procedure Code and I have no desire to attempt to define it. It seems to me clear however that before it can be said that any magistrate has taken cognizance of any offence under S. 190 (1) (a), Criminal Procedure Code, he must not only have applied his mind to the contents of the petition but must have done so for the purpose of proceeding in a particular way as indicated in the subsequent provisions of this Chapter – proceeding under S. 200 and thereafter sending it for inquiry and report under S. 202. When the magistrate applies his mind not for the purpose of proceeding under the subsequent sections of this Chapter, but for taking action of some other kind, e. g., ordering investigation under S. 156 (3), or issuing a search warrant for the purpose of the investigation, he cannot be said to have taken cognizance of the offence.

Explaining the above definition a two Judge Bench in Narayandas Bhagwandas Madhavdas Vs. State of West Bengal AIR 1959 SC 1118 held as follows;

“It is, however, argued that in Chari’s case, 1951 SCR 312: (AIR 1951 SC 207), this Court was dealing with a matter which came under the Prevention of Corruption Act. It seems to us, however, that that makes no difference. It is the principle which was enunciated by Das Gupta J., which was approved. As to when cognizance is taken of an offence will depend upon the facts and circumstances of each case and it is impossible to attempt to define what is meant by taking cognizance. Issuing of a search warrant for the purpose of an investigation or of a warrant of arrest for that purpose cannot by themselves be regarded as acts by which cognizance was taken of an offence. Obviously, it is only when a Magistrate applies his mind for the purpose of proceeding under S. 200 and subsequent sections of Ch. XV of the Code of Criminal Procedure or under S. 204 of Ch. XVII of the Code that it can be positively stated that he had applied his mind and therefore had taken cognizance.

Rashid 2

In Gopal Das Sindhi Vs. State of Assam [AIR 1961 SC 986 ; 1961 CRI. L. J. 39] another Three Judge Bench re-iterated the above definition and hold that it would be clear from the observations of Mr. Justice Das Gupta that when a Magistrate applies his mind not for the purpose of proceeding under the various sections of Chapter XV but for taking action of some other kind, e. g., ordering investigation under S. 156 (3) or issuing a search warrant for the purpose of investigation, he cannot be said to have taken cognizance of any offence

In Jamuna Singh Vs. Bhadai Shah [AIR 1964 SC 1541 1964 (5) SCR 37 another three Judge Bench held as follows;

“It is well settled now that when a petition of complaint being filed before him a Magistrate applies his mind for proceeding under the various provisions of Chapter XVI of the Code of Criminal Procedure, he must be held to have taken cognizance of the offences mentioned in the complaint. When however he applies his mind not for such purpose but for purposes of ordering investigation under S. 156(3) or issues a search warrant for the purpose of investigation he cannot be said to have taken cognizance of any offence.

Again the Supreme Court in D. Lakshminarayana Reddy and Others v. V. Narayana Reddy and Others [AIR 1976 SC 1672] while explaining the difference between an investigation U/S 156(3) and 202(2) CrPC it is held as follows;

“What is meant by ‘taking cognizance of an offence’ by the Magistrate within the contemplation of S.190? This expression has not been defined in the Code. But from the scheme of the Code, the content and marginal heading of S.190 and the caption of Chap.14 under which S.190 to 199 occur, it is clear that a case can be said to be instituted in a Court only when the Court takes cognizance of the offence alleged therein. The ways in which such cognizance can be taken are set out in Clause.(a), (b) and (c) of S.190(1). Whether the Magistrate has or has not taken cognizance of the offence will depend on the circumstances of the particular case including the mode in which the case is sought to be instituted, and the nature of the preliminary action, if any, taken by the Magistrate. Broadly speaking, when on receiving a complaint, the Magistrate applies his mind for the purposes of proceeding under S.200 and the succeeding Sections in Chap.15 of the Code of 1973, he is said to have taken cognizance of the offence within the meaning of S.190(1)(a). If instead of proceeding under Chap.15, he, has in the judicial exercise of his discretion, taken action of some other kind, such as issuing a search warrant for the purpose of investigating, or ordering investigation by the police under S.156(3), he cannot be said to have taken cognizance of any offence.

Following most of the above Judgments Supreme Court in Tula Ram Vs. Kishore Singh [ (1977) 4 SCC 459] made the position so clear and held as follows;

Rashid 3

Sections 190 and 156 (3) are mutually exclusive and work in totally different spheres. The position is that even if a Magistrate receives a complaint u/s 190, he can act u/s 156(3) provided that he does not take cognizance. Chapter 12 and Chapter 14 of the Criminal Procedure Code subserve two different purposes; one pre-cognizance action and the other post-cognizance action. While Chapter 14 containing s. 190 deals with post-cognizance stage, Chapter 12, so far as Magistrate is concerned, deals with pre- cognizance stage that is to say, once a Magistrate starts acting u/s. 190 and the provisions following, he cannot resort to s. 156(3).

Sanction for prosecution; (S.197 IPC and S.19 PC Act).

Section 197 of Code of Criminal Procedure and Section 19 of Prevention of Corruption Act bars the Court from taking cognizance of the offence alleged to have been committed by the public servant except with the previous sanction of the Government / competent authority empowered to grant requisite sanction. A Constitution Bench of the Supreme Court upheld the Constitutional validity of S.197 Cr.P.C in Matajog Dobey vs. H.C.Bhari [AIR 1956 SC 44] and a Two Judge Bench cleared the vires of S.19 of PC Act in Manzoor Ali Khan vs. Union of India [(2014)7 SCC 321]. The object and purpose underlying the above Sections is to afford protection to public servants against frivolous, vexatious or false prosecution for offences alleged to have been committed by them while acting or purporting to act in the discharge of their official duty. Both Sections start with the words; “No Court shall take cognizance of the offence”.

Rashid 4

It is clear from the authorities cited above, the meaning of the word ‘cognizance’ has been explained by judicial pronouncements and it has acquired a definite connotation. There is no special charm or any magical formula in the expression “taking cognizance” which merely means judicial application of the mind of the Magistrate to the facts mentioned in the complaint with a view to taking further action. But the mere fact that a Magistrate has applied his mind to a Complaint is not enough for saying that he has “taken cognizance” of any offence. The question whether a Magistrate took Cognizance or not depends upon the purpose for which he had applied his mind to it and the stage at which he has done so. When the Magistrate applied his mind for exercising his powers under Chapter XIV like remanding an accused (167), issuing a search warrant(96/165), ordering an investigation (156(3)), granting or refusal of bail during investigation(436,437) etc, Recording a Confession or a Statement(164), it cannot be said that he had taken cognizance of the Case. On the other hand when the Magistrate applies his mind for examining the Complaint (200), conducting an inquiry (202), issuing of process (204), Committal proceedings (208) etc it can safely concluded that he had taken cognizance of the offence.

But in Anil Kumar (Supra) the Court relied on the Black Dictionary meaning of the word ‘cognizance’ instead of the meaning given by Calcutta High Court in Abani Kumar Banerji (Supra) as approved by the Supreme Court in R.R.Chari (Supra) and more than a dozen of Judgments of equal or larger strength. It was Justice R.M.Sahai while speaking for a Two Judge Bench in State of Maharashtra v. Dr. Budhika Subbarao (1993) 3 SCC 339 introduced the Black Dictionary meaning for the word ‘cognizance’ for the first time. Later Justice Pasayat used the above paragraph in all his Judgment which merely lay down the general proposition of law that the bar under Section 197 of the Criminal Procedure Code is mandatory where the act has been done by the public servant in the course of his service or in the discharge of his duty [See State of HP vs. Gupta [(2004) 2 SCC 349], State Of Orissa Through Kumar vs Genesh Chandra Jew [2004 KHC 1895] S.K. Zutshi v. Bimal Debnath (2004) 8 SCC 31 and K. Kalimuthu Vs. State By DSP (2005) 4 SCC 512, Parasnath Singh etc (Supra) ]. Hence the above observation of Justice Pasayat can be termed only as an obiter

Chapter 14 of the CrPC which contains provisions for taking cognizance is titled “Conditions requisite for initiation of proceedings”. All provisions contained therein use the expression ‘cognizance’. They do not refer to filing of complaint at all. It specifically targets cognizance and it debars taking cognizance of an offence without sanction. As explained in many Judgments “taking cognizance” in S.190 means application of mind for the purpose of proceeding under S. 200 and subsequent sections of Ch. XV of the Code of Criminal Procedure or under S. 204 of Ch. XVI of the Code that it can be positively stated that he had applied his mind and therefore had taken cognizance. But in Anil Kumar (Supra) the Court gave the dictionary meaning of the word and read S.19 of PC Act as “no Court shall entertain the complaint without a valid sanction”. It is the settled rule of interpretation that if an expression has acquired a special connotation in law, dictionary or general meaning ceases to be helpful in interpreting such a word. Such an expression must be given its legal meaning and no other. [State of Madras v. Gannon Dukerley & Co. (Madras) Ltd AIR 1958 SC 560] It is impermissible as Court cannot make fundamental alteration in the words of the Statute. No Court shall take Cognizance without sanction cannot be altered to “No complaint shall be filed without sanction”. If the intention of the legislature was to preclude the Court from entertaining a complaint or taking notice of it or exercising jurisdiction it would have used the word “entertain” as used in Section 378 (3) of Cr.P.C [No appeal to the High Court under sub-section (1) or sub-section (2) shall be entertained except with the leave of the High Court]. By the principle of ‘casus omissus’, the Court cannot supply the law. Courts are not entitled to read words into an Act of Parliament unless clear reason for it is to be found within the four corners of the Act itself . An intention to produce an, unreasonable result is not to be imputed to a statute if there is some other construction available.[Danckwerts L.J. in Artemiou v. Procopiou, 1966 (1) Q.B. 878 ].

Rashid 5

Precedents;

In R.R.Chari (Supra) the appellant was proceeded against under the provisions of the Prevention of Corruption Act No. 2 of 1947. The Deputy Magistrate, Kanpur issued a warrant for his arrest on 22nd October 1947. Thereafter, on 6th December 1948, the prosecution obtained the necessary sanction under the Act. The contention of the appellant was that the prosecution must be held to have been instituted against him on 22nd October 1947, when he was arrested, that as no sanction for his prosecution had been obtained at that time, the proceedings were bad, and that the defect was not cured by sanction being obtained subsequently on 6th December 1948. The contention before the Court was that when the warrant of arrest was issued by the Magistrate on 29-10-1947 the Magistrate took cognizance of the offence and as no sanction of the Government had been obtained before that day the initiation of the Proceedings against him, which began on that day without the sanction of the Government was illegal. It is argued that the same proceedings are continuing against him and therefore the notice to appear before the Magistrate issued on 25-3-1949 is also illegal. Dismissing the contention Chief Justice Kania held as follows;

“When the Magistrate applies his mind not for the purpose of proceeding under the subsequent sections of this Chapter, but for taking action of some other kind e. g. ordering investigation. Under S.156(3), or issuing a search warrant for the purpose of the investigation he cannot be said to have taken cognizance of the offence.”

In our opinion that is the correct approach to the question before the Court”

From the above Judgments, two things are very clear

Ordering investigation U/S 156(3) or issuing search warrant etc is a pre-cognizance exercise
For Pre-Cognizance Exercises like ordering investigation U/S 156(3) or issuing search warrant etc, against a Public servant, no previous sanction U/S 197 or U/S.19 PC Act is necessary.
In Matajog Dobey vs. H.C.Bhari [AIR 1956 SC 44] a Constitution Bench of the Supreme Court considered the question

“Is the need for sanction to be considered as soon as the complaint is lodged and on the allegations therein contained?

And it is held as follows;

The question [of sanction] may arise at any stage of the proceedings. The complaint may not disclose that the act constituting the offence was done or purported to be done in the discharge of official duty; but facts subsequently coming to light on a police or judicial inquiry or even in the course of the prosecution evidence at the trial may establish the necessity for sanction. Whether sanction is necessary or not may have to be determined from stage to stage. The necessity may reveal itself in the course of the progress of the case.

Interestingly Justice Pasayat himself in K. Kalimuthu Vs. State By DSP (2005) 4 SCC 512;AIR 2005 SC 2257] relying on the above constitution Bench Judgment held as follows;

Rashid 6

“The question relating to the need of sanction under Section 197 of the Code is not necessarily to be considered as soon as the complaint is lodged and on the allegations contained therein. This question may arise at any stage of the proceeding. The question whether sanction is necessary or not may have to be determined from stage to stage. Further, in cases where offences under the Act are concerned, the effect of Section 197, dealing with the question of prejudice has also to be noted.

Therefore, we do not find any infirmity in the judgment of the High Court declining to consider the applicability of Section 197 of the Code at the present juncture. It is open to the appellant to raise that question if occasion so arises at an appropriate stage during trial”.

But in many cases the Supreme Court quashed the proceedings because of want of sanction at the time of taking Cognizance. [See Sankaran Moitra vs Sadhna Das & Anr. [(2006) 4 SCC 584 and Abdul Wahab Ansari vs State of Bihar & Anr. [(2000) 8 SCC 500 ]. But I could not find a single Judgment before Anil Kumar (Supra) which quashed the Criminal Proceedings against a Public Servant for want of sanction at pre-cognizance stage.

In discharge of official Duty

It is not every offence committed by a public servant that requires sanction for prosecution, Criminal P. C.; nor even every act done by him while he is actually engaged in the performance of his official duties; but if the act complained of is directly concerned with his official duties so that, if questioned, it could be claimed to have been done by virtue of the office, then sanction would be necessary; and that would be so, irrespective of whether it was, in fact, a proper discharge of his duties, because that would really be a matter of defence on the merits, which would have to be investigated at the trial, and could not arise at the stage of the grant of sanction, which must precede the institution of the prosecution. [Amrik Singh v State of Pepsu AIR 1955 SC 309]

In Om Prakash Vs. State of Jharkhand [JT 2012 (9) SC 642 ; (2012) 9 SCR 125] Supreme Court held as follows;

The upshot of this discussion is that whether sanction is necessary or not has to be decided from stage to stage. This question may arise at any stage of the proceeding. In a given case, it may arise at the inception. There may be unassailable and unimpeachable circumstances on record which may establish at the outset that the police officer or public servant was acting in performance of his official duty and is entitled to protection given under Section 197 of the Code. It is not possible for us to hold that in such a case, the court cannot look into any documents produced by the accused or the concerned public servant at the inception. The nature of the complaint may have to be kept in mind. It must be remembered that previous sanction is a precondition for taking cognizance of the offence and, therefore, there is no requirement that the accused must wait till the charges are framed to raise this plea

Though Justice Pasayat said in H.P.Gupta Case (Supra) [Para-10], a Court is precluded from entertaining a complaint without sanction, actually it was in contradiction of what he had stated in the earlier part of the Judgment [Para 8]. It is as follows;

“There cannot be any universal rule to determine whether there is a reasonable connection between the act done and the official duty, nor is it possible to lay down any such rule. One safe and sure test in this regard would be to consider if the omission or neglect on the part of the public servant to commit the act complained of could have made him answerable for a charge of dereliction of his official duty, if the answer to his question is in the affirmative, it may be said that such act was committed by the public servant while acting in the discharge of his official duty and there was every connection with the act complained of and the official duty of the public servant. This aspect makes it clear that the concept of S.197 does not get immediately attracted on institution of the complaint case”. He repeated the same in State of Orissa Vs. Ganesh Chandra Jew AIR 2004 SC 2179, S. K. Zutshi Vs. Bimal Debnath AIR 2004 SC 4174 Centre For Public Interest Litigation Vs. Union of India (2005) 4 SCC 512, Rakesh Kumar Mishra Vs. State of Bihar AIR 2006 SC 820; Raghunath Anant Govilkar Vs. State Of Maharashtra And Ors(2008) 11 SCC 289 Anjani Kumar Vs. State of Bihar AIR 2008 SC 1992 Goondla Venkateswarlu Vs. State of A.P(2008) 9 SCC 613.

In another set of Cases, Supreme Court had considered the issue whether previous sanction was necessary before a court could take cognizance of the offences in the case of a person who had ceased to be a public servant at the time the Court was asked to take cognizance, although he had been such a person at the time the offence was committed.

In A.R. Antulay Vs R. S. Nayak, AIR 1984 SC 684 Justice D. A. Desai speaking for the Constitution Bench observed as follows;

‘The complaint from which the present appeal arises and which was registered as Criminal Case No. 24/82 appears to have been filed on August 9, 1982 and the cognizance was taken by the learned Magistrate on the same day. It unquestionably transpires that long before the date on which the cognizance was taken by the learned Special Judge the accused had ceased to hold the office of the Chief Minister and as such had ceased to be a public servant. In other words, he was not a public servant in his capacity as Chief Minister on August, 9 1982 when the Court took cognizance of the offence against him. A fortiori no sanction as contemplated by S.6 was necessary before cognizance of the offence could be taken against the accused for offences alleged to have been committed in his former capacity as public servant.”

In S. A. Venkataraman v. State, AIR 1958 SC 107 Supreme Court held that :

“There is nothing in the words used in S. 6(1) (PC Act 1947)to even remotely suggest that previous sanction was necessary before a Court could take cognizance of the offences mentioned therein in the case of a person who had ceased to be a public servant at the time the Court was asked to take cognizance, although he had been such a person at the time the offence was committed.” [See also , C. R. Bansi v. State of Maharashtra (1970) 3 SCC 537 , State of Kerala Vs. V. Padmanabhan Nair AIR 1999 SC 2405 Kalicharan Mahapatra v. State of Orissa, (1998) 6 SCC 411]

The situation would not be different when a complaint against a Public servant was filed while he was in service and ceased to be a public servant when the Court took Cognizance of the offence.

In State of Karnatka vs. Pastor P.Raju Supreme Court had considered the question whether sanction U/S 196 Cr.P.C is required before taking Cognizance of an offence (specifically whether remanding an accused to Judicial Custody amounts to taking cognizance and is sanction required for it). Supreme Court held as follows;

“S.167 CrPC finds place in Chap.12 which deals with “Information To The Police And Their Powers To Investigate”. This Section gives the procedure which has to be followed when investigation cannot be completed within twenty four hours and requires that whenever any person is arrested and detained in custody and it appears that the investigation cannot be completed within the period of twenty four hours fixed by S.57 and there are grounds for believing that the accusation or information is well founded, he shall be forthwith transmitted to the nearest Judicial Magistrate along with copy of the entries in the diary. Sub-s.(2) of S.167 will show that even a Magistrate who has no jurisdiction to try the case can authorize the detention of the accused. A limited role has to be performed by the Judicial Magistrate to whom the accused has been forwarded, viz., to authorize his detention. This is anterior to S.190 CrPC which confers power upon a Magistrate to take cognizance of an offence. Therefore, an order remanding an accused to judicial custody does not amount to taking cognizance of an offence. In such circumstances S.196(1A) CrPC can have no application at all and the High Court clearly erred in quashing the proceedings on the ground that previous sanction of the Central Government or of the State Government or of the District Magistrate had not been obtained. It is important to note that on the view taken by the High Court, no person accused of an offence, which is of the nature which requires previous sanction of a specified authority before taking of cognizance by the Court, can ever be arrested nor such an offence can be investigated by the police. The specified authority empowered to grant sanction does so after applying his mind to the material collected during the course of investigation. There is no occasion for grant of sanction soon after the FIR is lodged nor such a power can be exercised before completion of investigation and collection of evidence. Therefore, the whole premise on the basis of which the proceedings have been quashed by the High Court is wholly erroneous in law and is liable to be set aside.

Rashid 7

In this Case the Supreme Court had made a very important point that the specified authority empowered to grant sanction does so after applying his mind to the material collected during the course of investigation. There is no occasion for grant of sanction soon after the FIR is lodged nor such a power can be exercised before completion of investigation and collection of evidence. It raises a very pertinent question that, how can the Complainant produce a valid sanction at the time of filing the Complaint? Except a Complaint constituting a Cognizable offence and limited documents which are relied on him, what else he can produce before the sanctioning authority. Can he examine the witnesses and record their statements and produce before the sanctioning authority. In CBI vs. Ashok Kumar Aggarwal [AIR 2014 SC 827] relying on Gokulchand Dwarkadas Morarka v. King, [AlR 1949 PC 82]; Jaswant Singh v. State of Punjab [AIR 1958 SC 124] Mohd. Iqbal Ahmed v. State of A.P.,: [AIR 1979 SC 677] : State through Anti – Corruption Bureau, Govt. of Maharashtra v. Krishanchand Khushalchand Jagtiani, [AIR 1996 SC 1910] State of Punjab v. Mohd. Iqbal Bhatti, [2009 (17) SCC 92] Satyavir Singh Rathi, ACP v. State,[ AIR 2011 SC 1748]; and State of Maharashtra v. Mahesh G. Jain, [2013 (8) SCC 119]explained the procedure of granting sanction as follows;

“the order of sanction must ex facie disclose that the sanctioning authority had considered the evidence and other material placed before it. In every individual case, the prosecution has to establish and satisfy the Court by leading evidence that those facts were placed before the sanctioning authority and the authority had applied its mind on the same. If the sanction order on its face indicates that all relevant material i.e. FIR, disclosure statements, recovery memos, draft charge – sheet and other materials on record were placed before the sanctioning authority and if it is further discernible from the recital of the sanction order that the sanctioning authority perused all the material, an inference may be drawn that the sanction had been granted in accordance with law. This becomes necessary in case the Court is to examine the validity of the order of sanction inter alia on the ground that the order suffers from the vice of total non – application of mind”

The Court also insisted that record so sent should also contain the material / document, if any, which may tilt the balance in favour of the accused and on the basis of which, the competent authority may refuse sanction. So the question is, when the competent authorities competent can grant or refuse sanction only after perusing the records of investigation, where is the question of producing the sanction at the time of ordering an investigation.

Reading Down the word ‘cognizance’ as ‘filing’ for the purpose Chapter XXXVI of Cr.P.C by Constitution Bench in Sarah Thomas vs Institute of Cardio Vascular Diseases and Another – Effect of

Recently a Constitution Bench of the Supreme Court had read down the word ‘cognizance’ as ‘Filing’ for the purpose of various sections of Chapter XXXVI which deal with ‘Limitation for Taking Cognizance of Certain Offences’. The Court was considering the question whether for the purposes of computing the period of limitation under Section 468 of the CrPC the relevant date is the date of filing of the complaint or the date on which a Magistrate takes cognizance of the offence? Relying on a two Judge Bench Judgment in Japani Sahoo Vs. Chandra Sekhar Mohanty [ (2007) 7 SCC 394] it is decided that for the purpose of computing the period of limitation under Section 468 of the CrPC the relevant date is the date of filing of the complaint or the date of institution of prosecution and not the date on which the Magistrate takes cognizance. The Bench quoted the following passage with approval from Japani Sahoo (Supra)

“Once it is accepted (and there is no dispute about it) that it is not within the domain of the complainant or prosecuting agency to take cognizance of an offence or to issue process and the only thing the former can do is to file a complaint or initiate proceedings in accordance with law, if that action of initiation of proceedings has been taken within the period of limitation, the complainant is not responsible for any delay on the part of the Court or Magistrate in issuing process or taking cognizance of an offence. Now, if he is sought to be penalised because of the omission, default or inaction on the part of the Court or Magistrate, the provision of law may have to be tested on the touchstone of Article 14 of the Constitution. It can possibly be urged that such a provision is totally arbitrary, irrational and unreasonable. It is settled law that a Court of law would interpret a provision which would help sustaining the validity of law by applying the doctrine of reasonable construction rather than making it vulnerable and unconstitutional by adopting rule of litera legis. Connecting the provision of limitation in Section 468 of the Code with issuing of process or taking of cognizance by the Court may make it unsustainable and ultra vires Article 14 of the Constitution.

Since the Judgment specifically stated that the purposive interpretation given by the Court for the word ‘cognizance’ is only for the purpose of Chapter XXXVI, the above decision has no application while interpreting the word ‘cognizance’ in Chapter XIV of the Code. But I think the reasoning given by the Court for declaring the other interpretation arbitrary is squarely applicable in Anil Kumar (Supra). In Sarah Thomas (Supra) and in Japani Sahoo (Supra) the Court held that the only thing the Complainant can do to save the limitation is to file the Complaint within time and it is not within the domain of the complainant or prosecuting agency to take cognizance of an offence or to issue process and the only thing the former can do is to file a complaint or initiate proceedings in accordance with law, if that action of initiation of proceedings has been taken within the period of limitation, the complainant is not responsible for any delay on the part of the Court or Magistrate in issuing process or taking cognizance of an offence. Like that, the only thing the Complainant can do when he got information relating to a Cognizable offence, he can approach the authorities concerned. He can approach the Station House Officer U/S 154(1), and if he is unsuccessful he can approach the SP U/S 154(3). Normally a Complainant approaches the Magistrate after exhausting the above two remedies. In the above two occasions there is nothing except a Complaint constituting a Cognizable offence is required for registration of FIR and investigation in to the allegations [Lalita Kumari]. But without getting Justice from the policeauthorities, when a Complainant approaches the Magistrate with the same request, Anil Kumar (Supra) places an additional burden which is almost impossible for the Complainant to discharge ie, to produce the sanction. Hence the interpretation in Anil Kumar is totally arbitrary, irrational and unreasonable. Many times Supreme Court had expressed concern about the delay in granting sanction by the authorities. There are instances where as a result of delayed grant of sanction prosecutions under the PC Act against a public servant have been quashed. In Mahendra Lal Das v. State of Bihar and Others, [2002 (1) SCC ] wherein Supreme Court quashed the prosecution as the sanctioning authority granted sanction after 13 years. Similarly, in the case of Santosh De v. Archna Guha and Others, AIR 1994 SC 1229 Supreme Court quashed prosecution in a case where grant of sanction was unduly delayed. The aforesaid instances show a blatant subversion of the rule of law. Thus, in many cases public servants whose sanction proposals are pending before authorities for long periods of time are being allowed to escape criminal prosecution [Subramanyam Swamy (Supra)]. We have cases where the Criminal Prosecution against politicians and influential bureaucrat were abandoned because the Government had not given sanction. [See Common Cause, a registered Society vs. Union of India & Ors. (1996) 6 SCC 593, Shiv Sagar Tiwari vs. Union of India & Ors. (1996) 6 SCC 599, M.C. Mehta (Taj Corridor Scam) vs. Union of India & Ors., (2007) 1 SCC 110,] In Mansoor Ali Khan Vs Union of India in which the Constitutional validity of S.19 of PC was upheld by the Supreme Court it is held as follows;

Rashid 8

“The learned Attorney General in the course of his submission fairly admitted before us that out of the total 319 requests for sanction, in respect of 126 of such requests, sanction is awaited. Therefore, in more than one-third cases of request for prosecution in corruption cases against public servants, sanctions have not been accorded. The aforesaid scenario raises very important constitutional issues as well as some questions relating to interpretation of such sanctioning provision and also the role that an independent judiciary has to play in maintaining the Rule of Law and common man’s faith in the justice-delivering system.

The above observation of the Supreme Court amplifies the difficulty of getting sanction against public servants. Hence casting a duty on a Citizen to produce sanction with the complaint deprives of his legitimate and fundamental right to get justice by setting the criminal law in motion and thereby frustrates his right to access judicial remedy which is a constitutionally protected right. It also gives an absolutely arbitrary power in the government to withhold sanction at their sweet will and pleasure and curtail every attempt to investigate a corrupt public servant.

A decision or judgment can be per incuriam if it is not possible to reconcile its ratio with that of a previously pronounced judgment of a Coequal or Larger Benches. From the above analysis it can be safely concluded that Anil Kumar (Supra) which was decided without considering a catena of Judgments which conclusively held that Section 156(3) is a pre-cognizance exercise which requires no sanction, is per incurium . A per incurim Judgment cannot be deemed to be a law declared to have a binding effect as is contemplated by Art. 141 and hence need not be followed as a binding precedent.

Rashid sir

M.A.Rashid is the Co-Founder of LIVE LAW. He revised Ratanlal Dheeraj Lal “Indian Penal Code” (34th Ed) with Justice KT Thomas

http://www.livelaw.in/sanction-referring-complaint-public-servantfor-investigation-s-1563-crpc-anil-kumars-case-201310-scc-705-per-incurium-need-not-followed/

வேலூர் மாவட்டத்தில் உள்ள பொது தகவல் அலுவலர்கள் மேல்முறையீட்டு அலுவலர்கள் முகவரி இ-மெயில் முகவரி

வேலூர் மாவட்டத்தில் உள்ள பொது தகவல் அலுவலர்கள் 
மேல்முறையீட்டு அலுவலர்கள் முகவரி இ-மெயில் முகவரி

http://www.tn.gov.in/rti/revenue/PIO-APPL-dist-vel.pdf

வக்கீல் நோடீஸ் அனுப்ப வழக்கறிஞர் உதவி தேவையில்லை நீங்களே அனுப்பலாம்

சட்டப்படிஅறிவிப்பு @
வழக்கறிவிப்பு @ 
சட்டபூர்வ அறிவிப்பு @ 
லீகல் நோட்டீஸ் @
நோட்டீஸ் 
அனுப்ப வழக்கறிஞர் உதவி தேவையில்லை நீங்களே அதை அனுப்பலாம்

அதற்கு தேவை 


வழக்கு பற்றிய தேவையான விபரங்களை சுருக்கமாக தெளிவாக தயாரித்து கொண்டு

எதிர்தரப்பிடம் நீங்கள் கோரும் பரிகாரம் பற்றி தெளிவாக குறிப்பிட்டு அனுப வேண்டும்

மிரட்டலாக இருக்க கூடாது
(நண்பருக்கு கடிதம் எழுதுவது போல் தான் சாதாரமாக ஆனால் சுருக்கமாக் தெவைப்படின் விரிவாக எழுத வேண்டும்)

வழக்கு போட்டால் வழக்கில் உங்களை பாதிக்குகின்ற உங்களுக்கு எதிரான தகவல்களை தவிர்க்க வேண்டும்

கடித தலைப்பில் "சட்டப்படி வழக்கறிவிப்பு அல்லது சட்டபூர்வ அறிவிப்பு அல்லது லீகல் நோட்டீஸ் " என்று ஏதாவது குறிப்பிடுவது பயண்தரும்

அஞ்ச்ல் சேர்நதற்கு ஆதராவாக ஒப்புகை கிடைக்கும் வகையில் ஒப்ப்கை அட்டையுடன் கூடிய பதிவு அஞ்ச்லில் விரைவு அஞ்சலி அனுப்புவது பாதுகாப்பானது ஒப்புகை சீட்டு வழக்கிற்கு அவசியம் தேவைப்படலாம்

இமெயில் அனுப்பலாம் சரியானதுதான் சட்ட பூர்வ தடையேதும் இல்லை பல வழக்குக்ளில் நீதிமன்றம் வழிகாட்டியுள்ளது ஆனால் அதை அவர் பெறவில்லை பார்க்க வில்லை என்னடனுடைய மின்னஞ்சல் முகவரி அது இல்லை என்று வாதம் செய்து தப்பிக்க வழியுள்ளது

https://www.facebook.com/226441914189311/photos/pb.226441914189311.-2207520000.1409488577./297916730375162/?type=3&theater

பிறப்பு- இறப்பு சான்றிதழ்

பதிவு செய்ய கால கெடு

ஒரு பிறப்பு அல்லது இறப்பினை  30 நாட்களுக்குள்  பதிவு செய்ய வேன்டும், 

தவறினால் ஒராண்டிற்குள் பிறப்பு இறப்பு அலுவலர் காலதாமத்திற்கான காரனத்தினை ஏற்று பதிவு செய்துக்கொள்ளலாம் 

ஒராண்டு கடந்த பின்பு பிறப்பு- இறப்பு பதிவாளருக்கு பதிவு செய்ய அதிகாரம் இல்லை 

நீதிமன்ற உத்திரவு மூலம் மட்டுமே ஒராண்டு கடந்த பின்பு பிறப்பு- இறப்பு  பதிவு செய்ய  பதிவு செய்ய முடியும்

பிறப்பு- இறப்பு பதிவாளர்

பிறப்பு- இறப்பு பதிவாளர் என்பவர் கிராம ஊராட்சியை பொறுத்த வரை வட்டாட்சியர் ( கிராம நிர்வாக அலுவலர் ஒரு மாதம் வரை பிறப்பு இறப்பினை பதிவு செய்து சான்று வழங்க்குவார் பின்னிட்டு வட்டாட்சியர்)பேரூராட்சி பகுதிக்கு அதன் செயல் அலுவலர்நகராட்சி பகுதிக்கு ஆணையாளர்  (சுகாதர ஆய்வாளர்  - ஒரு மாதம் வரை பிறப்பு இறப்பினை பதிவு செய்து சான்று வழங்க்குவார்)மாநகராட்சி பகுதிக்கு ஆனையாளர் (சுகாதர ஆய்வாளர் - ஒரு மாதம் வரை பிறப்பு இறப்பினை பதிவு செய்து சான்று வழங்க்குவார்) 

நீதிமன்றம்  மூலமாக உத்திரவு பெற 

ஒரு பிறப்பு அல்லது இறப்பினை  அது நடந்த ஒராண்டு கடந்த பின்பு பதிவு செய்ய  பிறப்பு- இறப்பு பதிவாளருக்கு அதிகாரம் இல்லை ஆனால் நீதிமன்ற உத்திரவு மூலம் மட்டுமே ஒராண்டு கடந்த பின்பு பிறப்பு- இறப்பு  பதிவு செய்ய  பதிவு செய்ய முடியும்நீதிமன்றத்தில் உத்திரவு பெற சம்ந்தபட்ட உள்ளாட்சி அல்லது சார்பதிவாளர் அல்லது வட்டாட்சியர் அலுவலகத்தில்  (எந்த அலுவலகத்தில் ஆவணம் உள்ளதோ)  பதிவு இல்லை என்பதற்கான சான்றிதழ் பெற்று நீதிமன்றத்தில் மனு செய்ய வேண்டும் 

பிறப்பு சான்றிதழ், இறப்பு சான்றிதழ் இனிமேல் ஆன்லைனில் பெறலாம் அதுவும் ஒரு ரூபாய் செலவு இல்லாமல் பிடிஎஃப் காப்பியில் சேவ் கூட செய்யலாம். உங்களிடம் ஏற்கனவே சான்றிதழ் இருந்தாலும் இந்த ஈ காப்பி டவுன்லோட் செய்து வைத்து கொண்டால் வேண்டும் போது பிரின்ட் அவுட் செய்து கொள்ளலாம். அது போக பரிமாற்றம் செய்ய அப்படியே ஈமெயிலில் பறி மாறிக்கொள்ளலாம்.இதை நம்மூர் அட்களுக்கும் வெளியூர் அட்களும் இதனால் பலன் அடையலாம். அது போக உங்களுக்கு தெரிய வேண்டியது எல்லாம் ஒரே விஷயம் தான். அது தான் பிறந்த தேதி மட்டும் அல்லது இறந்த தேதி மட்டும் போதும். இது இருந்தால் உடனே அந்த நாளில் பிறந்த இறந்த அத்தனை ஆட்களின் பெயரும் ஏ - இசட் ஆல்ஃபபட் முறையில் வரும் அதில் உங்களுக்கு வேன்டிய பெயரை கிளிக் பண்ணி பிரின்ட் அவுட் எடுத்து கொள்ளுங்கள் அல்லதுசேவ் பன்ணி கொள்ளுங்கள்.அது போக பிறந்த இறந்த சட்டிஃபிக்கட்டில் ஏதேனும் தவறு இருந்தால் இங்கேயே திருத்தும் வசதி உள்ளது. ஒவ்வொரு சர்டிஃபிக்கடுக்கும் ஒரு யுனிக் நம்பர் உண்டு.அதனால் சொத்து வாரிசு சான்றிதழ் கூட இதை வைத்து தான் வழங்கப்படும் அதனால் வீட்டில் இருந்தே பெற்று கொள்ளுங்கள் டோன்ட் வேஸ்ட் யூவர் டைம் அன்ட் மனி.

பிறப்பு சான்றிதழ் பெற -http://www.chennaicorporation.gov.in/online-civic-services/birthCertificate.do?do=ShowBasicSearch

பிறப்பு சான்றிதழில் தவறு இருந்தால் திருத்தி கொள்ள- http://www.chennaicorporation.gov.in/admin/birthCertificateList.do?method=editRecord&mode=enduser&regitrationNumber=COC%2F2011%2F08%2F116%2F000510%2F0இறப்பு சான்றிதழ் பெற - http://www.chennaicorporation.gov.in/online-civic-services/deathCertificateBasicSearch.jsp

இறப்பு சான்றிதழை திருத்தி கொள்ள- http://www.chennaicorporation.gov.in/admin/deathCertificateList.do?method=editRecord&mode=enduser&registrationNumber=COC%2F2007%2F02%2F024%2F001095%2F0இது சென்னை,மதுரை, கோயம்பத்தூர் , திருச்சி, மாநகராட்சி மிச்சம் உள்ள ஊருகளுக்கு வருகிறது கூடிய சீக்கிரம்........

கோயம்புத்தூர்  - Birthhttps://www.ccmc.gov.in/ccmc/index.php?option=com_content&view=article&id=81&Itemid=150கோயம்புத்தூர் மாநகராட்சி - Death -https://www.ccmc.gov.in/ccmc/index.php?option=com_content&view=article&id=81&Itemid=151

மதுரை மாநகராட்சி - http://203.101.40.168/newmducorp/birthfront.htm (NO DNS so use the same format)

திருச்சி மாநகராட்சி - https://www.trichycorporation.gov.in/birth_search.php#menu

திருநெல்வேலி மாநகராட்சி- http://tirunelvelicorp.tn.gov.in/download.html

பிறபபு சாண்றிதழ் திருத்தம் செய்ய வழி

கல்வி சாண்றிதழ்களில் ஒரு பிற்ந்த தேதியும் பிறப்பு சான்றிதழில் ஒரு பிறந்த தேதியும் என்று மாறுபட்ட இரு பிறந்த தேதிகள் பலருக்கு சில காரங்களால் ஏற்பட்டு விடுகின்றது. பிறந்த தேதியை நீருபனம் செய்ய வேண்டிய தேவை ஏற்படும் போது (எ.கா பாஸ்போர்ட் விண்ணப்பிக்க) இது பெரிய சிக்கலை உருவாக்குக்கு கின்றது.

கல்வி ஆவணங்களில் தவறான பிறந்த தேதியை திருத்த பிறப்பு சாண்றிதழ் கொடுத்து விண்ணப்பம் செய்து கல்வி ஆவணங்களில் உள்ள பிறந்த தேதியை திருத்திக்கொள்ளலாம்ஆனால் பிறப்பு சான்றிதழில் பதிவு அலுவலர் மருத்துவமனை தவறு காரணமான பிழையை மட்டும் மனு செய்து ஆவணங்களை காட்டி திருத்திக்கொள்ளலாம்

பலர் பள்ளியில் சேர்க்கும் போது உரிய வயதை மாற்றி சொல்லி சேர்த்து விடுகின்றார்கள் அல்லது ஏதோ ஒரு தேதியை சொல்லி சேர்த்து விடுகின்றார்கள்.

குறுக்கு வழியில் நீதிமன்றத்தில் பிறப்பு இது வரையில் பதிவு செய்யப்பட வில்லை என்று பொய் சொல்லி பிறப்பினை புதியதாக பதிவு செய்து சான்றிதழ் பெறுகின்றார்கள் ஆனால் இவர்களுக்கு இரண்டு பிறப்பு சாண்றிதழ் இருக்கும் இது ஆபத்தானது எதிர்காலத்தில் பல சட்ட சிக்கல்களை உருவாக்கும்

உரிமையியல் நீதிமன்றத்தில் மனு செய்து பிறந்த தேதியை சரி செய்வது மட்டுமே சரியான பாதுகாப்பன தீர்வு ஆனால் காலதாமதம் ஏற்படும்

பிறப்புச் சான்றிதழில் பெயர் சேர்க்க என்ன செய்ய வேண்டும்?பெயர் இல்லாத பிறப்புச் சான்றிதழால் பயன் இல்லை. குழந்தைக்குப் பெயர் வைத்த பிறகு, அந்தத் தகவலை சம்பந்தப்பட்ட உள்ளாட்சி அலுவலகத்தில் தெரிவிக்க வேண்டும். அப்போது பெற்றோர் பெயர், குழந்தை பிறந்த தேதி மற்றும் மருத்துவமனை ஆகிய தகவல்களை எழுதி, ‘இந்த பெயரை மாற்ற மாட்டேன்’ என்று பெற்றோர் எழுதிய கடிதம், குழந்தையின் பெயர் இல்லாமல் பெறப்பட்ட பிறப்புச் சான்றிதழ் ஆகியவற்றை கொண்டு செல்ல வேண்டும்.குழந்தை பிறந்ததுமே பெயரைத் தேர்வு செய்வது இன்னும் நல்லது. விண்ணப்பத்திலேயே குழந்தையின் பெயரைக் குறிப்பிட்டால், முதல்முறையிலேயே குழந்தையின் பெயருடன் கூடிய பிறப்புச் சான்றிதழை பெற்றுவிடலாம்.

பிறப்புச் சான்றிதழில் பெயர் சேர்க்க கால வரம்பு உள்ளதா?இல்லை. எத்தனை ஆண்டுகள் கழித்து வேண்டுமானாலும் சேர்த்துக் கொள்ளலாம். ஒருமுறை பதிவு செய்த பெயரை மாற்ற முடியாது.

மேலும் விபரங்களுக்குhttps://www.facebook.com/photo.php?fbid=292040800962755&set=pb.226441914189311.-2207520000.1402640867.&type=3&theater

பிறப்பு இறப்பு சான்றிதழ்களை எங்கு பெறுவது 

பிறப்பு- இறப்பு பதிவாளர் என்பவர் கிராம ஊராட்சியை பொறுத்த வரை வட்டாட்சியர்

(கிராம நிர்வாக அலுவலர் ஒரு மாதம் வரை பிறப்பு இறப்பினை பதிவு செய்து சான்று வழங்க்குவார் பின்னிட்டு வட்டாட்சியர் அலுவலகத்தில் நகல் பெற்றுக்கொள்ளாம்)

ஒராண்டு முடிந்த பின்னர் வட்டாட்சியர் சம்பந்தபட்ட கிராமத்திற்கு தொடர்புடைய சார்பதிவாளர் அலுவலகத்திற்கு பிறப்பு- இறப்பு பதிவேட்டினை அனுப்பிவிடுவார் நகல் சார்பதிவாளர் அலுவலகத்தில் பெற்றுக்கொள்ளலாம் 

பேரூராட்சி நகராட்சி மாநகராட்சி பகுதி பிறப்பு- இறப்பு ஆவணங்கள் நிரந்திரமாக பேரூராட்சி நகராட்சி மாநகராட்சி அலுவலகத்தில் மட்டுமே இருக்கும் சார்பதிவாளர் அலுவலகம் செல்லாது 

பேரூராட்சி பகுதிக்கு அதன் செயல் அலுவலர்

நகராட்சி பகுதிக்கு ஆணையாளர் (சுகாதர ஆய்வாளர் - ஒரு மாதம் வரை பிறப்பு இறப்பினை பதிவு செய்து சான்று வழங்குவார்)

மாநகராட்சி பகுதிக்கு ஆனையாளர் (சுகாதர ஆய்வாளர் - ஒரு மாதம் வரை பிறப்பு இறப்பினை பதிவு செய்து சான்று வழங்க்குவார்) 

கிராம ஆரம்ப சுகாதார நிலையத்தில் பிறப்பினை பதிவு செய்து மருத்தவரே சான்றிதழ் வழங்க அரசாணை உள்ளது அரசானை நகல் கிடைத்தௌடன் பதிவிடுகின்றேன்

ஆரம்ப சுகாதார நிலைய வளாகத்துகுள் நிகழும் பிறப்பு இறப்புகளை பதிவு செய்ய சுகாதார ஆய்வாளர் பிறப்பு இறப்பு அலுவலராக பணியாற்றுகிறார்.மருத்துவ அலுவலர் சான்றிதழ் அளிக்கும் அதிகாரி மட்டுமே! பிறப்பு இறப்பு சட்ட விதிமுறைகளின் படி பிரிவு 12 ல் இலவச சான்றிதழ் உடனடியாக வழங்கப்படுகிறது.பெயர் வைத்தவுடன் ரூ.5/ மட்டும் பெற்றுகொண்டு பெயர் பதிவு செய்து பிரிவு 17 ன் கீழ் வழங்கப்படும்.

Thanks:  https://www.facebook.com/singaravel.muthusami?fref=ufi

https://www.facebook.com/notes/%E0%AE%A4%E0%AE%95%E0%AE%B5%E0%AE%B2%E0%AF%8D-%E0%AE%85%E0%AE%B1%E0%AE%BF%E0%AE%AF%E0%AF%81%E0%AE%AE%E0%AF%8D-%E0%AE%89%E0%AE%B0%E0%AE%BF%E0%AE%AE%E0%AF%88-%E0%AE%9A%E0%AE%9F%E0%AF%8D%E0%AE%9F%E0%AE%AE%E0%AF%8D-%E0%AE%B5%E0%AE%B4%E0%AE%95%E0%AF%8D%E0%AE%95%E0%AE%B1%E0%AE%BF%E0%AE%9E%E0%AE%B0%E0%AF%8D-%E0%AE%A8%E0%AE%B2%E0%AF%8D%E0%AE%B5%E0%AE%BF%E0%AE%A9%E0%AF%88/%E0%AE%AA%E0%AE%BF%E0%AE%B1%E0%AE%AA%E0%AF%8D%E0%AE%AA%E0%AF%81-%E0%AE%87%E0%AE%B1%E0%AE%AA%E0%AF%8D%E0%AE%AA%E0%AF%81-%E0%AE%9A%E0%AE%BE%E0%AE%A9%E0%AF%8D%E0%AE%B1%E0%AE%BF%E0%AE%A4%E0%AE%B4%E0%AF%8D/374822559351245